"John Lennon / Plastic Ono Band"

(เขียน: 2548)

--------------

อัลบั้มเดี่ยวแผ่นแรกจากสมาชิกสี่เต่าทองผู้อื้อฉาวในทุกๆด้าน จอห์น เลนนอน Plastic Ono Band คือชื่อวงดนตรีของเขา แต่ก็เหมือนตั้งไว้ลอยๆอย่างนั้น เพราะไม่มีใครเป็นสมาชิกถาวร บทเพลงในอัลบั้มเป็นการปลดปล่อยความกดดันในทางจิตวิทยาของจอห์นทั้งหมดออกมา หลังจากเขาไปรับการบำบัดด้วยวิธี 'Primal Scream' กับด็อกเตอร์จานอพ เนื้อหาก็เลยเป็นเรื่องส่วนตัวล้วนๆ

รวยและประสบความสำเร็จอย่างจอห์นก็ยังมีเรื่องความเครียดและกดดันมากมาย ตั้งแต่ปมเรื่องแม่-พ่อใน 'Mother' และ 'My Mommy's Dead' (แม่เขาตายจากอุบัติเหตุตอนเขาอายุได้สิบเจ็ด) ความสัมพันธ์กับภรรยาคนใหม่ที่โลกรับไม่ได้-โยโกะ โอโนะ ใน 'Isolation' และ 'Hold On' ความเชื่อและภาระที่ต้องแบกรับในความเป็นศิลปินก้องโลกใน 'God' และ 'Working Class Hero' การเขียนเนื้อเพลงของจอห์นในยุคนี้เน้นความกระชับและตรงสุดๆ แทบไม่มีการใส่สัญลักษณ์อะไรลงไปให้ต้องตีความ

แต่ในด้านดนตรีมันกลับโดดเด่นอย่างไม่น่าเชื่อ จอห์นใช้เครื่องดนตรีเบสิกแค่สี่ชิ้น (piano-bass-guitar-drums) แต่ใช้มันอย่างคุ้มค่า ริงโก้ สตาร์มาตีกลองให้เพื่อนอีกครั้งทำให้จอห์นไม่ว้าเหว่เกินไป ส่วนตัวเจ้าของงานเองรับบทเล่นกีต้าร์แต่ผู้เดียว ส่วนตัวผมคิดว่านี่เป็นอัลบั้มที่เขาแสดงฝีมือบนเครื่องดนตรีชิ้นนี้ได้ชัดเจนที่สุด เพลงทั้งหมดออกไปทางดิบและดุดัน เต็มไปด้วยเสียงแผดร้องแบบไม่เกรงใจไมโครโฟน (โดยเฉพาะใน Well, Well, Well และ Mother) แต่โชคดีที่จอห์นยังไม่ทิ้งศักยภาพในการเขียนเมโลดี้สวยๆ และเขาก็ยังมีเพลงเบาๆเอาไว้กันบ้าอีกหนึ่งเพลงคือ 'Love'....

'God' ".....เพลงที่จอห์น เลนนอนเท่านั้นที่จะแต่งได้...."อันนี้หมอวอลรัส Kitipumi Chutasmit แฟนพันธุ์แท้บีตเทิลส์เค้าว่าไว้ จอห์นแสดงความคิดออกมาให้เราทราบว่าเขาคิดว่าพระเจ้าเป็นแค่มโนคติที่เราเอาไว้วัดความรวดร้าวในใจของเราเองเท่านั้น ก่อนที่เขาจะเริ่มสาธยายรายนามของคนที่เขา "ไม่เชื่อ" ซึ่งมีทั้ง เอลวิส ดีแลน (ใช้ชื่อจริงว่าซิมเมอร์แมนน์) เวทย์มนตร์ อี้จิง... และสุดท้ายก็คือ "บีเทิลส์"
(ในลิสต์ทั้งหมดนี้ ผมคิดว่าน่าจะเป็นสิ่งและชื่อที่จอห์น "เคยเชื่อ" และพยายามจะ "ไม่เชื่อ" ในมันอีกต่อไป)

เขาเชื่อแค่ตัวเขาเอง...(และโยโกะ...อันหลังนี้..แหม เหมือนถูกบังคับให้ใส่เข้าไปจัง) เสียงร้องในท่อนสุดท้ายของจอห์นทำได้โคตรเยี่ยม

Mother เป็นซิงเกิ้ลแรกจากอัลบั้ม (เป็นความหาญกล้ามากที่ตัดเพลงเคร่งเครียดขนาดนี้เป็นซิงเกิ้ล) เสียงระฆังในท่อนอินโทรทั้งวังเวงและน่าผวา จอห์นค่อยๆเล่าถึงปมของเขากับพ่อ แม่ และ ลูก ที่เขาไม่เคยประสบความสำเร็จในความสัมพันธ์ จอห์นร้องเพลงนี้เหมือนคนที่กำลังถูกลากไปประหาร

ถ้าไม่นับ Imagine นี่คืออัลบั้มเดี่ยวที่ดีที่สุดของจอห์นครับ แนะนำสำหรับแฟนๆเคิร์ท โคเบนทุกท่าน...!!!